Owczarek holenderski jest blisko spokrewniony z owczarkami belgijskimi i niemieckimi. Nie osiągnął nigdy dużej popularności i nawet w swojej ojczyźnie Holandii, jest hodowany nielicznie. Dzięki temu, owczarek holenderski jest ucieleśnieniem pierwotnego psa stróżującego, opiera się trendom w psiej modzie i pozostaje zdrowa. A hodowcy Holendrów są przeważnie prawdziwymi pasjonatami rasy.

Najczęściej występuje owczarek holenderski krótkowłosy, po nim owczarek holenderski szorstkowłosy, a najrzadszą i jednocześnie najbardziej wrażliwą odmianą jest owczarek holenderski długowłosy. Owczarki holenderskie to przede wszystkim niezawodne psy rodzinne, trzymane w domu. Holendry wywodzące się z linii użytkowych, pracujących, służą jednak również jako psy policyjne i pracujące w służbach celnych, znakomicie radzą sobie w holenderskim programie szkolenia policyjnego KNPV oraz w wieloetapowym szkoleniu francuskim RCI, w wojsku amerykańskim; a także jako przewodnicy niewidomych oraz psy poszukiwawcze. Doskonale sprawdzają się jako psy pasterskie i stróżujące, w tropieniu oraz w konkurencjach posłuszeństwa sportowego.

Co należy wiedzieć o charakterze owczarka holenderskiego

Owczarek holenderski jest raczej psem jednego pana, potrzebującym bliskiego kontaktu z przewodnikiem. Jest nieprzekupny, nieufny w stosunku do obcych, wiernie przywiązany do swojej rodziny. Psy tej rasy doskonale sprawdzają się w domach z dziećmi. Są bardzo rodzinne i łagodne dla dzieci; zwracają baczną uwagę na potrzeby wszystkich domowników. Jego wrodzona chęć do obrony czyni go cennym psem stróżującym, pilnującym domu oraz całej posiadłości. Owczarek holenderski to pies zdyscyplinowany i bardzo inteligentny. Szybko się uczy i chętnie pracuje, zarówno samodzielnie jak i razem z człowiekiem. Ze względu na swój silny, samodzielny i nieco uparty charakter wymaga zrozumienia i konsekwencji w wychowywaniu. Pracowity, żywy i wytrzymały, lubi ruch, łatwo go pielęgnować, można z nim z powodzeniem uprawiać sport.

Szczeniak owczarka holenderskiego w nowym domu.

Dużą zaletą owczarka holenderskiego jest prosta pielęgnacja i nieskomplikowane żywienie. Szczeniaki owczarka holenderskiego nie chorują i mają przeważnie wyśmienity apetyt, chętnie jedzą zarówno naturalne (mięso i dodatki) jak i przetworzone (sucha i mokra karma) pokarmy. Krótka, gładka sierść nie wymaga szczególnych zabiegów. Nie są wrażliwe na niskie temperatury więc niezależnie od pory roku można od razu wychodzić z nimi na spacery. 

Na początek nie trzeba wiele: skrzyneczka z kocykiem, w której szczeniak będzie spał; miseczka na wodę i karmę oraz mała piłeczka na sznurku. Nie ma sensu inwestować w drogie zabawki dla szczeniąt – te dostępne w supermarketach i tak u szczeniaka owczarka holenderskiego nie przeżyją długo. Wystarczą stare frotowe skarpetki lub sprany T-shirt z zawiązanymi supłami i szarpak gotowy. Zaoszczędzone w ten sposób fundusze warto przeznaczyć później na dobre szkolenie i treningi.

Szczeniak owczarka holenderskiego szybko dostosowuje się do zastanych warunków. Szybko się uczy więc jego układanie i szkolenie warto zacząć już od pierwszego dnia. Właścicielom naszych szczeniąt Bella Sama rekomendujemy aby wraz z  dawaniem pierwszych posiłków uczyć imienia oraz podstawowych komend. Należy także pamiętać o socjalizowaniu malucha z obcymi ludźmi, innymi zwierzętami, oraz miejskim ruchem i hałasem.

UWAGA – ZE WZGLĘDU NA DUŻĄ POTRZEBĘ RUCHU I ZAJĘCIA NIE JEST TO PIES DLA LENIUCHÓW!

Wzorzec FCI owczarków holenderskich

Wzorzec FCI nr 223/21.10.2009
OWCZAREK HOLENDERSKI (FCI 223)

KRAJ POCHODZENIA: Holandia
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEJ WERSJI WZORCA: 28.07. 2009
KLASYFIKACJA FCI: Grupa I Psy pasterskie i zaganiające.
                             Sekcja 1 Psy pasterskie.
                             Bez prób pracy.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies owczarski i do towarzystwa.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Niegdyś owczarek holenderski był wiejskim psem owczarskim. Holandia od dawna była krajem o rozwiniętej kulturze rolnej, w tym hodowli owiec. Psy pilnować miały, by owce nie wchodziły w szkodę, i zaganiały je na pastwiska, na targi i do portów. Ponadto wyganiały kury z przydomowych ogródków i spędzały krowy do udoju, a potem ciągnęły wózki z mlekiem. Były też stróżami, dającymi znać, że do gospodarstwa zbliża się ktoś obcy. Na początku XX wieku liczba owiec znacznie się zmniejszyła, ale rozmaite uzdolnienia owczarków holenderskich pozwoliło na wchodzące w modę szkolenie ich na psy policyjne, ratownicze i przewodników niewidomych. Niemniej jednak cechy psa owczarskiego zachowały one do dzisiaj. Pierwszy wzorzec rasy pochodzi z 12 czerwca 1898 roku.

WRAŻENIE OGÓLNE: Średniej wielkości i wagi, proporcjonalny, dobrze umięśniony pies o mocnej, harmonijnej budowie, inteligentnym wyrazie i żywym temperamencie. Wyróżnia się trzy odmiany sierści: krótką, długą i szorstką.

WAŻNE PROPORCJE: Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego jest większa od wysokości w kłębie w stosunku mniej więcej 10 do 9, co jest właściwe dla psa poruszającego się kłusem. Długość kufy do długości mózgoczaszki 1 do 1.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Oddany i godny zaufania, zawsze czujny, aktywny, niezależny, wytrwały i inteligentny, karny, o temperamencie prawdziwego owczarka. Pracuje chętnie z właścicielem, ale i samodzielnie potrafi radzic sobie z rozmaitymi zadaniami.

GŁOWA: Proporcjonalna do tułowia. Oglądana z góry i z profili raczej długa, bez zmarszczek, sucha, o płaskich policzkach i słabo zaznaczonych kościach policzkowych. U psów szorstkowłosych sierść nadaje jej wygląd bardziej kanciasty, ale jest to tylko złudzenie.

MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Płaska.
Stop: Niewielki, ale wyraźny.

TRZEWIOCZASZKA:
Kufa: Nieco dłuższa od mózgoczaszki, o prostym profilu, równoległym do górnej linii czaszki.
Nos: Czarny.
Wargi: Przylegające, dobrze pigmentowane.
Uzębienie: Zęby mocne i równomiernie rozstawione. Zgryz nożycowy, uzębienie pełne.
Uszy: Średniej wielkości. Gdy pies jest czymś zainteresowany, niesione wysoko i skierowane do przodu.
Oczy: Ciemne, średniej wielkości, kształtu migdała, nieco skośne. Ani okrągłe, ani wyłupiaste.

SZYJA: Nie powinna być zbyt krótka. Jest sucha, bez podgardla, płynnie przechodzi w tułów.

TUŁÓW: Mocny, ale nie ciężki.
Linia górna: Szyja płynnie przechodzi w grzbiet i noszona jest naturalnie. Grzbiet: Prosty i mocny.
Lędźwie: Mocne, nie długie ani wąskie.
Zad: Nie może być całkiem krótki, ani zbyt spadzisty.
Linia dolna i brzuch: Lekko podciągnięte.
Klatka piersiowa: Głęboka i dostatecznie długa, nie za wąska, żebra lekko wysklepione.
Przedpiersie: Dość wyraźne.

OGON: W spoczynku zwisa prosto, lub jest lekko wygięty, sięga stawu skokowego. W ruchu ładnie wzniesiony, nie zakręcony do góry ani na bok.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Mocne, dobrze umięśnione, dostatecznie długie, o mocnym, ale nie za ciężkim kośćcu. Zasadniczo proste, tylko śródręcze trochę nachylone.
Łopatki: Skośnie ustawione łopatki mocno przylegają do klatki piersiowej.
Ramię : Długości mniej więcej takiej, jak łopatka, dobrze kątowane.
Łokcie: Przylegające.
Łapa: Owalna, wysklepiona, zwarta. Pazury czarne, opuszki sprężyste, ciemne.
KOŃCZYNY TYLNE: Mocne, dobrze umięśnione, o mocnym, ale nie za ciężkim kośćcu, umiarkowanie kątowane.
Udo i podudzie: Jednakowej długości.
Staw skokowy: Na linii poprowadzonej od guza siedzeniowego do podłoża.
Wilcze pazury: Nie występują.
Łapa: Owalna, wysklepiona, zwarta. Pazury czarne, opuszki sprężyste, ciemne.
CHODY: Owczarek holenderski porusza się swobodnym, elastycznym kłusem, o nieprzesadnie długim kroku.

SZATA
SIERŚĆ:
Krótka: Sierść na całym ciele dość twarda, nie za krótka, z wełnistym podszerstkiem. Wyraźny kołnierz na szyi, portki i szczotka na ogonie.
Długa: Sierść na całym ciele długa, prosta i przylegająca, w dotyku szorstka, bez fal czy loków, z wełnistym podszerstkiem. Na głowie, uszach, łapach i tylnych nogach poniżej stawu skokowego krótka i gęsta. Na tylnych krawędziach nóg przednich wyraźne frędzle, coraz krótsze ku dołowi. Ogon obficie i równomiernie owłosiony. Na uszach włos nie powinien być długi.
Szorstka: Sierść na całym ciele gęsta, twarda, szorstka i zmierzwiona, z gęstym, wełnistym podszerstkiem na całym ciele z wyjątkiem głowy, powinna być zwarta. Wargi porośnięte dłuższym, nastroszonym włosem, tworzącym wąsy i brodę. Brwi twarde i krzaczaste, rozdzielone, wyraźne, ale nie za długie. Sierść na czaszce i policzkach krótsza, nadaje głowie kanciasty wygląd. Ogon mocno owłosiony. Pożądane wyraźne portki. Pręgowanie na włosie okrywowym nie tak wyraźne, jak u psów krótkowłosych i długowłosych.

MAŚĆ: Pręgowana, na tle złotym (od jasnopiaskowego do kasztanowego) lub srebrnym, wyraźna na całym ciele, szyi, ogonie i portkach. Niepożądane bardzo gęste pręgowanie, pożądana czarna maska.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 57 – 62 cm
                             Suki: 55 – 60 cm

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
– agresja lub wyraźna lękliwość
– niedostatki typu
– każdy pies, wykazujący wady budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. Samce mieć muszą dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Owczarek holenderski owczarek holenderski owczarek holenderski owczarek holenderski owczarek holenderski owczarek holenderski hodowla hodowla hodowla hodowla hodowla owczarki holenderskie owczarki holenderskie owczarki holenderskie owczarki holenderskie pies psy hodowla pies psy hodowla pies psy hodowla hodowla FCI Polska Holandia Bella Sama psy rasowe Warszawa owczarek belgijski owczarek niemiecki wymarzony pies wychowanie psa zaufana hodowla polecana hodowla polecane rasy